Torbiel to patologiczna jama w kości lub tkankach miękkich, otoczona torebką i wypełniona płynem o różnej konsystencji i składzie.
Najczęstszymi torbielami w obrębie jamy ustnej jest torbiel korzeniowa związana ze zgorzelinowymi zębami i torbiel zawiązkowa związana z niewyrżniętymi (zatrzymanymi) zębami.
Torbiele rozwijają się bezobjawowo, stąd często wykrywane są przypadkowo w badaniu RTG. W miarę wzrostu pojawiają się rozdęcie kości, rozchwianie lub przemieszczenie zębów i dolegliwości bólowe.
Wyróżniamy dwie metody leczenia chirurgicznego torbieli zębopochodnych.
- Wyłuszczenie torbieli (metoda Partsch II) – leczenie jednoetapowe
W znieczuleniu miejscowym (przy rozległych zmianach znieczulenie ogólne) nacinamy i odwarstwiamy płat śluzówkowo okostnowy. Po wykonaniu otworu w kości, bądź poszerzeniu istniejącego usuwamy torębkę torbieli, a nastepnie zszywamy ranę na głucho. Szy usuwamy 7-14 dni po zabiegu. Pobrany materiał tkankowy zostaje przesłany do badania histo-patologicznego. Ząb przyczynowy jest usuwany lub po wcześniejszym leczeniu kanałowym wykonuje się resekcję szczytu korzenia.
- Odbarczenie torbieli (metoda Partsch I) – leczenie dwuetapowe
W znieczuleniu miejscowym nacinamy i odwarstwiamy płat śluzówkowo okostnowy. Po wykonaniu otworu w kości, bądź poszerzeniu istniejącego usuwamy fragment torebki torbieli, który przesyłamy dobadania histo-patologicznego. Po zabiegu pacjent użytkuje obturator protetyczny (zatykadło), który zapobiega zarośnieciu wytworzonego otworu odbarczającego. Zwykle po okresie kilku miesięcy użytkowania obturatora, gdy jama kostna ulegnie zmniejszeniu (odbudowa kości) można przystąpić do wyłuszczenia resztek torbieli i zaszycia otworu. Wskazaniem do tej metody są duże torbiele u dzieci, których wyłuszczenie grozi uszkodzeniem zawiązków zębów, duże zropiałe torbiele, torbiele żuchwy, których wyłuszczenie grozi złamaniem patologicznym, torbiele szczęk wnikające do jamy nosowej i ogólny zły stan zdrowia pacjenta (zabieg mniej obciążający).